برخی از مجلات، سیاست­‌هایی را پیش می­گیرند تا ایمپکت فکتور خود را افزایش دهند. برای مثال انواعی از مقالات را چاپ می­کنند که احتمال رفرنس‌­دهی به آن­ها بیشتر است، مثل مقالات مروری. یا مثلا پژوهش­‌هایی مثل گزارش موردی که احتمال رفرنس‌­دهی به آن­ها کم است را پذیرش (accept) نمی­کنند. یا حتی ممکن است برای دانشمندان و پژوهشگرانی که معمولا به مقالات آن­ها ارجاع بیشتری می­شود، دعوت­نامه برای پذیرش مقالات‌شان را بدهند.

گاهی برخی مجلات برای افزایش ایمپکت فاکتور خود، دست به کارهایی فراتر از این سیاست­‌ها می­زنند. برای مثال ممکن است مجله­‌ای، برای انتشار مقاله شرط بگذارد که نویسنده حتما باید به تعدادی از مقالات منتشرشده در آن مجله رفرنس بدهد؛ که به این روش استناد اجباری می­گویند. یا این که آن مجله بیشتر مقالاتی که پذیرفته است را در ابتدای سال کاری خود منتشر کند؛ در این صورت زمان بیشتری خواهد داشت تا نویسندگان آن مقالات را ببینند و از آن­ها در مقالات خود استفاده نمایند.

در سال­‌های اخیر بر این ضریب انتقادات بسیاری وارد شده است؛ زیرا همانطور که توضیح داه شد، امکان دستکاری­ در محاسبه‌ی آن وجود دارد. علاوه بر آن، این فاکتور برای همه­‌ی مجلات محاسبه نمی­شود. بنابراین بهتر است علاوه بر این ضریب، نویسندگان به شاخص‌­های دیگری که آن­ها هم به نوعی تعیین­‌ کننده­‌ی میزان اعتبار و ارزش مجلات هستند توجه کنند. برای مثال شاخص­‌های Q، SJR، آیگن فاکتور و…، شاخص­‌های دیگری هستند که می­توانند مورد استفاده­‌ی پژوهشگران قرار بگیرند.

یکی دیگر از انتقاداتی که به این ضریب وارد می­شود این است که امکان استفاده از این ضریب برای مقایسه­‌ی مجلات در حیطه‌های تخصصی مختلف وجود ندارد. بلکه تنها برای مقایسه‌­ی مجلات در یک حیطه، می­توان از ایمپکت فاکتور استفاده نمود. همچنین نمی­توان گفت همه­‌ی مقالات منتشرشده در مجلات با ایمپکت فکتور بالا، معتبر و با ارزش و همه­‌ی مقالات منتشرشده در مجلات با ایمپکت فاکتور پایین، کم اعتبار یا بی­‌ارزش هستند.